Մարինա Սարգիսեանը Հայաստանի մօտ գտնուող սփիւռքահայ համայնքէն է։ Ան դուստրն է հայկական–վրացական ընտանիքի մը երրորդ սերունդին. իր ընտանիքին արմատներն ու կապը՝ հայերուն համար ամենապատմական քաղաքներէն մէկուն հետ, զինք հպարտութիւն կ՚առթեն։
 

Մարինայի մեծ մայրը՝ հօրենական կողմէն, հայոց ցեղասպանութենէն ետք Արտահանէն անցած է Թիֆլիս։ Թիֆլիսի մէջ հանդիպած է իր ապագայ ամուսինին՝ Մանուկին, որ մարտնչած է զօրավար Անդրանիկի խումբին հետ, անցնելով Անգլիայէն Արեւմտեան Հայաստան։ Մարինան, ցայսօր, կը յիշէ մեծ հայրիկին սուրը, որ պահպանուած է իրենց տան նկուղը։ Այդ սուրը ընտանիքի անցեալի դաժան օրերու յիշատակումն է։
 

Մարինայի մեծ մայրը՝ մօրենական կողմէն, սերած է վրացական ազնուական ընտանիքէ, իսկ մեծ հայրը՝ Հայաստանի Գաւառ քաղաքէն։ Մարինայի ծնողները թէեւ կը խօսին հայերէն (Թիֆլիսի բարբառ), սակայն հայերէն գրել եւ կարդալ չեն գիտեր, որովհետեւ յաճախած են ռուսական վարժարան։
 

Մարինան եւս, իր ծնողներուն պէս, յաճախած է ռուսական վարժարան եւ ռուսերէնի կողքին սորված է վրացերէն եւ անգլերէն։ Թէեւ, հայերէն սորվելու համար, դպրոցի զուգահեռ, կը յաճախէ Վրաստանի թեմի հայկական եկեղեցւոյ կից հայկական կիրակնօրեայ դպրոցը, սակայն, ապարդիւն։ Ան չի կրնար սորվիլ մաքուր հայերէն լեզուն, որովհետեւ առօրեայ կեանքին մէջ միշտ շրջապատուած էր վրացի ընկերներով։
 

Մարինան, դպրոցական տարիներու ընթացքին, կ՚ուզէր բժիշկ ըլլալ։ Աշխատասէր էր եւ կը մասնակցէր տարբեր մրցոյթներու։ Յետագային, կը հետեւի Իվան Ջավախաշուիլիի անուան պետական համալսարանի լեզուաբանութեան բաժինին, միեւնոյն ժամանակ աշխատելով իբրեւ թարգմանիչ։ Այդ շրջանի նախասիրութիւններէն էր, նաեւ, լատինական պարը։
 

ՀՀՀ-ի մասին կը լսէ Վրաստանի հայկական թեմի ծառայողէն, 24 տարեկանին։ Այս տեղեկութիւնը ուրախութեամբ կ՚ընդունի, որովհետեւ, ի վերջոյ, հայերէն սորվելու առիթ պիտի ունենար։ Անմիջապէս կը մասնակցի դասընթացքներուն ու հայերէն լեզուն սորվելէ ետք կը հետեւի պատմութեան եւ երաժշտութեան դասընթացքներուն։
 

Այնուհետեւ Մարինայի կեանքին մէջ ակնյայտ կը դառնան որոշ փոփոխութիւններ. Լատինական պարերու փոխարէն իր նախասիրութիւնը կը դառնայ հայկական ժողովրդական պարը եւ կը մասնակցի «Անի» հայկական ժողովրդական պարային խումբին։
 

Ան յստակ կը նշէ. «Ես կրկին աշխարհ եկայ…որպէս հայ»։
 

Մարինան գովասանքով կ՚արտայայտուի ՀՀՀ-ի ուսուցիչներուն մասին, որոնք մեծ օգնութիւն ցուցաբերած են, որպէսզի հայերէն սորվի 6 ամիսէն աւելի քիչ ժամանակաշրջանի մէջ։ Ան կը յայտարարէ. «Ես եւ իմ ուսուցչուհին՝ Իզապելլան, արդէն լաւ ընկերուհիներ ենք»։ Ապա խօսքը շարունակելով կը հաստատէ. «Աշխարհով մէկ սփռուած սփիւռքահայերու համար հայերէն սորվելու և ազգային ինքնութիւնը պահպանելու միակ հնարաւորութիւնը՝ ՀՀՀ-ն է»:
 

Դասընթացքները աւարտելէ ետք, Մարինան կ՚աշխատի Վրաստանի հայկական թեմի «Հայարտուն» մշակութային կեդրոնը, որպէս՝ հայերէն–ռուսերէն եւ հայերէն անգլերէն լեզուներու թարգմանիչ։ Աշխատանքի բերումով կը զարգացնէ իր գիտելիքները, կը մշակէ լաւ յարաբերութիւններ Վրաստանի հայկական համայնքի հետ եւ քանի մը անգամ Հայաստան կ՚այցելէ։
 

Ան իր խօսքին մէջ կ՚ըսէ. «Առաջին անգամ Հայաստան այցելեցի, երբ 25 տարեկան էի, ՀՀՀ-ի առաջին տարեդարձի առթիւ։ Մինչ այդ, երբեք, չեմ այցելած»։
 

Այժմ, իբրեւ թարգմանիչ, Մարինան կ՚աշխատի քանի մը արտասահմանեան կազմակերպութիւններու մէջ, կը հանդիպի տարբեր ազգի եւ մասնագիտութեան տէր մարդոց, բայց, կը շարունակէ իր գործունէութիւնը Վրաստանի հայկական համայնքի մէջ եւ չի մոռնար իր նախասիրութիւնը՝ հայկական ժողովրդական պարը։ Ան կը զգայ, որ ինք հիմա աւելի զօրաւոր է եւ ոչինչ կրնայ խլել իրմէ այն՝ ինչ ինք սորված է։
 

«Ե՛ւ հայ, ե՛ւ ոչ հայ ընկերներս կը քաջալերեմ, որ հետեւին ՀՀՀ-ի դասընթացքներուն»։

Հեղինակ՝ Յարութ Էքմանեան