Եթե Ձեր ծնողներից մեկը հայ է և դուք ապրել եք մի վայրում, որտեղ չի եղել հայկական համայնք, և դուք մեծ ցանկություն եք ունեցել բացահայտել Ձեր արմատները և սովորել հայոց լեզու, ապա ինչ կանեիք դուք: Հիրավի, այն շատ կարևոր հարց էր Քրիստին Սերջենյանի համար, մի երիտասարդ պարմանուհի, հայուհի-ամերիկուհի Նյու-Յորքի Քուինս քաղաքից: Նա դասավանդման մագիստրոսի կոչումը ստացել է Փեյս համալսարանում (Pace University) և այժմ աշխատում է որպես քոլեջի խորհրդատու և դեպքերի կառավարման պատասխանատու Children Harlem Zone-ի College Success Office-ում: Երեք երեխաներից կրտսերը`Քրիստինը, ունի մեկ ավագ եղբայր և մեկ ավագ քույր: Հայ հոր ընտանիքը եկել է Ստամբուլից, Օրդուից, մինչդեռ մայրն իռլանդուհի է: Մեծանալով` նրան բախտ չվիճակվեց այցելել հայկական դպրոց կամ կիրակնօրյա դպրոց, քանի որ իր ծննդավայր Ուոթերվիլում (Մեն) նման հնարավորություն չկար: Այնուամենայնիվ, նա մեծ հետաքրքրություն էր ցուցաբերում հայկական խնդիրների նկատմամբ, հատկապես, երբ միջին դասարաններում սկսեց հասկանալ նույնականության գաղափարը: Այսպես, նա սկսեց ձևավորել իր սեփական նույնականությունը պատանեկության տարիներից: \"Իմ ծննդավայրը, որտեղ ես մեծացել եմ, բազմամշակութային չէր, և մյուս երեխաներն ակնհայտ ձևով ցույց էին տալիս իմ \'տարբեր\' լինելը\",-ասաց Քրիստինը: \"Նրանք հաճախ ինձ հարցեր էին տալիս ուտելիքի մասին, որ ես դպրոց էի տանում, բոլորից տարբերվող իմ արտաքինի, իմ անսովոր ազգանվան և այլնի մասին: Այդ էր պատճառը, որ երբ ես հարցեր էի տալիս կամ փորձում էի հասկանալ այն բաները, որ տեղի էին ունեցել ինձ հետ, երբ ես փոքր էի, հայրս և մայրս, երկուսով, իմ մեջ հայ լինելու հպարտություն էին սերմանում\": Միայնակ լինելով իր կիսով չափ հայ դասընկերոջ հետ` Քրիստինը հաճախ ցուցադրումներ էր պատրաստում իր ընկերներին հայոց պատմությունը սովորեցնելու համար: Երբ նա առաջին անգամ եկավ Բրաուն համալսարան (Brown University) սոցիոլոգիա ուսանելու համար, հաճախ այցելում էր Փրովիդենսի (Ռոդ Այլենդ) հայկական եկեղեցի, նա նաև համալսարանի տարածքում ստեղծեց հայ ուսանողների ասոցիացիա: Այդուհանդերձ, դյուրին չէր առանց լեզվի և սովորույթների իմացության ներգրավվել հայկական համայնքում: 2008 թվականին, Քրիստինն առաջին անգամ այցելեց Հայաստան Birthright Armenia ծրագրի շրջանակներում` որպես Հայ կամավորների կորպուսի մասնակից: Նա մի քանի ամիս ապրեց Երևանում, մի հյուրընկալ ընտանիքում և իր պրակտիկան անցկացրեց Counterpart International–ում: \"Երկիրը շատ գեղեցիկ էր, բայց իսկապես դժվար էր հարմարվելը, քանի որ ես լեզվին չէի տիրապետում\", - ասաց նա: Այնուամենայնիվ, երեք ամիս ապրելով Հայաստանում, Քրիստինը հայերեն խոսելու և հասկանալու որոշակի պաշար հավաքեց: \"Ես շատ եմ ցանկանում կրկին Հայաստան գնալ: Ես հողի հետ կապվածություն եմ զգում և, բացի այդ, մեծ ցանկություն ունեմ կիրառել և կատարելագործել իմ հայերենը\",- ավելացրեց նա: Նյու-Յորք վերադառնալուց հետո, Քրիստինը սկսեց միջոցներ փնտրել հայոց լեզվի իր ունեցած մակարդակը, որ ձեռք էր բերել Հայաստանում, պահպանելու համար: Հենց այդ ժամանակ էր, որ նա բացահայտեց Հայկական վիրտուալ համալսարանը (ՀՎՀ) Birthright Armenia–ի շրջանավարտներից մեկի միջոցով և արձանագրվեց ՀՎՀ-ի արևելահայերենի դասընթացին: Նա արդեն մասնակցել է երեք ուսումնական շրջանի` անցնելով սկսնակներից մինչև միջին մակարդակ: \"Ես ցանկացա հայերեն սովորել Հայկական վիրտուալ համալսարանի հետ, քանի որ հնարավորություն չունեմ հաճախ խոսել և մտածել հայերեն, և ես չեմ ցանկանում կորցնել այն, ինչ ձեռք եմ բերել Հայաստանում\",- ասաց նա: \"Ընթերցանության և գրավորի մեջ ունեցած իմ առաջընթացն ու, ընդհանրապես, լեզու սովորելու հմտությունն ինձ հնարավորություն տվեց ինքնուրույն սովորել\": ՀՎՀ-ի անձնակազմի, հեռավար կրթության դասախոսների և շրջանավարտների միջև համաձայնեցված համագործակցությունը ցույց է տալիս ծրագրի բարձր որակը և իր առաքելությունը հավերժացնելու ունակությունը: \"Ինձ իսկապես հաճելի էր լինել Հայկական վիրտուալ համալսարանի ուսանող: Մարինա Խաչատուրյանը, ով իմ հեռավար կրթության դասախոսն է եղել երեք ուսումնական շրջանի ընթացքում, ինձ տվեց շատ դրական փորձ\",-ասաց Քրիստինը: \"Ես կարծում եմ, ինձ պես մեկի համար, ով եկել է մի վայրից, որտեղ հայկական համայնք պարզապես գոյություն չունի, այս օնլայն դասընթացներն անգնահատելի արժեք ունեն\": Արևելահայերենի դասընթացներն ավարտելուց և լեզվի իմացության լավ մակարդակի հասնելուց հետո, Քրիստինը նպատակ ունի մասնակցել նաև ՀՎՀ-ի հայոց պատմության դասընթացներին: Իր զգալի փորձը նրա մոտ ցանկություն առաջացրեց առաջարկել համալսարանը ընկերներին և մտերիմներին, այդ թվում, իր ավագ քրոջը, ով նույնպես ապրում է Քուինսում: Հիշելով Հայաստան կատարած իր ճամփորդությունը` Քրիստինը մտաբերում է, թե որքան էր այնտեղ տառապում լեզվական պատնեշի պատճառով: \"Ես կարծում եմ, որ մյուս կամավորները, ովքեր մեկնել են Հայաստան, ունենալով հայերեն խոսելու և հասկանալու գեթ մի փոքր կարողություն, մեծ առավելություն են ունեցել, քանի որ վերջիններս կարողացել են ներգրավվել, ընկերներ ձեռք բերել և իրենց չեն զգացել որպես օտարական\",-ասաց նա: \"Ես անչափ ուրախ կլինեմ տեսնելու տարբերությունը, եթե այժմ վերադառնամ Հայաստան, ուրախ կլինեմ, եթե զգամ, որ կարող եմ գոնե խոսել և հասկանալ, հետևաբար և, կարող եմ ընդգրկվել հասարակության մեջ\":